ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΑ ΟΠΛΑ

Μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απο την Ελλάδα γίνεται χαμός με τους τζιχαντιστές. Στην Ουκρανία βλέπουμε συνέχεια εικόνες που ντροπιάζουν το ανθρώπινο είδος, ενώ στην Παλαιστίνη δεν μπορείς να περιγράψεις με λέξεις αυτά που γίνονται.

Οι 3 νεκροί πεζοναύτες στον Βόλο έφεραν ξανά στην επικαιρότητα το θέμα του στρατού, της υποχρεωτικης θητείας και το ρόλο των ενόπλων δυνάμεων σε καιρό ειρήνης. Ας πάρουμε τα πράγματα απο την αρχή: Από όσα ξέρουμε, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει στρατιωτική επίθεση εναντίον του Βόλου ή κάποιας άλλης ελληνικής πόλης. Επίσης, μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις, δεν έχουν μπουκάρει στην ελληνική επικράτεια ούτε οι Τούρκοι, ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Αλβανοί, ούτε οι Κινέζοι. 

Μετά το τραγικό ατύχημα γράφτηκαν και ακούστηκαν ξανά οι ίδιες χιλιοφορεμένες κλισέ εκφράσεις που έχουν γίνει καραμέλα μετά απο κάθε θάνατο μέσα σε στρατόπεδο. "Έπεσαν στο καθήκον", "θυσιάστηκαν για τον τόπο" κτλ. Μέχρι και το μετάλλιο εξόχου πράξεως θα απονεμηθεί στους 3 νεκρούς σύμφωνα με ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ενώ η απονομή θα γίνει απο τον sir Αβραμόπουλο, που όπως όλοι οι έλληνες πολιτικοί, αντί να παραιτηθεί, θα προσπαθήσει να ρεφάρει πολιτικά με ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα.

Λυπούμαστε που χαλάμε το κλίμα, αλλά πάντα προτιμάμε την αλήθεια και η αλήθεια είναι αυτή: Καμία έξοχη πράξη δεν έκαναν οι 3 αδικοχαμένοι νεκροί, κανέναν πολίτη δεν προστάτεψαν και κανένα εισβολέα δεν αναχαίτισαν. Κατά τη διάρκεια μίας παντελώς άχρηστης στρατιωτικής άσκησης με βαριά όπλα, έσπασε ο σωλήνας του όλμου και έχασαν τη ζωή τους 3 άνθρωποι χωρίς κανένα λόγο. Οι 2 νεκροί ήταν επαγγελματίες οπλίτες και ο 19χρονός απλός φαντάρος. Οι 3 αδικοχαμένοι νεκροί σκοτώθηκαν σε καιρό ειρήνης, όπως και δεκάδες άλλοι που αυτοκτονούν μέσα στα στρατόπεδα γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί πρέπει στις 7 το πρωί να φυλάς το φρεσκοβαμμένο παγκάκι που βρίσκεται στη μέση του πουθενά σε ένα κάμπο έξω απο το Κιλκίς. 

Ο ρόλος του στρατού είναι ίδιος εδώ και χιλιάδες χρόνια και οι νεκροί είναι αναπόσπαστο κομμάτι του. Υπόσχεται πόλεμο, πειθαρχία, υπακοή και μαζική βία. Βέβαια, στον πόλεμο δεν υπάρχει ηθική και αυτός που θα σκοτώσει 16 άτομα δεν είναι πιο ηθικός απο αυτόν που θα σκοτώσει 527. Όσοι έχουν πολεμήσει γνωρίζουν ότι ο αριθμός των ανθρώπων που σκότωσες σε μία μάχη είναι το ίδιο πράγμα με τον αριθμό των παγωτών που έφαγες σε ένα καλοκαίρι. Το περίεργο με τον στρατό είναι άλλο.

Ζούμε σε μία εποχή που όλα έχουν να κάνουν με νούμερα και η οικονομία εξουσιάζει με άνεση την πολιτική. Όλα σχετίζονται με το κέρδος και τα λεφτά ή μάλλον όλα εκτός απο το στρατό. Εκεί μας μιλάνε για πατριωτισμό, καθήκον και τέτοια. Αγαπητοί οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού και θιασώτες της ελεύθερης οικονομίας δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η θλιβερή εξαίρεση. Καπιταλισμός α λα καρτ δεν υφίσταται. Ας γίνει 100% επαγγελματικός ο στρατός, ας πληρώνονται με 2-3-4 χιλιάδες ευρώ το μήνα οι εργαζόμενοι-στρατιώτες και αν βρεθεί κάποιος ιδιαίτερα ταλαντούχος στην τέχνη του πολέμου ας πάρει και τα δεκαπλάσια λεφτά, όπως συμβαίνει με τους καλούς ποδοσφαιριστές. Οι υπόλοιποι δεν έχουν καμία δουλειά σε αυτή την υπόθεση. 

Ο εργαζόμενος-στρατιώτης θα ξέρει απο την αρχή ότι το έθνος-κράτος-σημαία-πατρίδα (ή τέλος πάντων αυτό που τον πληρώνει) τον πληρώνει για να σκοτώνει και να σκοτωθεί, θα υπάρχει μία φυσιολογική εργασιακή σχέση και θα εξαφανιστούν οι παράπλευρες απώλειες. Όταν μία ολόκληρη χώρα έχει διαλυθεί για να πετύχουμε κάποια νουμεράκια είναι το λιγότερο αστείο να μας μιλάνε για υποχρεωτική θητεία και εθνικό καθήκον. Όχι κύριοι. Αν θέλετε καλούς πολεμιστές να πληρώσετε, όπως πληρώνετε εξωφρενικά ποσά για νέα όπλα. Αλλιώς κλείστε το μαγαζί εδώ και τώρα, μήπως και γλιτώσει κάποιος νεαρός που θα προτιμήσει την πραγματική ζωή.