Ένα απο τα πράγματα που καταλαβαίνεις καθώς μεγαλώνεις ηλικιακά είναι ότι σπανίως αλλάζει ο άνθρωπος και τα χούγια του. Ο χαρακτήρας μας έχει κάποια γενικά στοιχεία και χρειάζεται τεράστιος αγώνας και δυνατές εμπειρίες για να αλλάξουμε κάτι ουσιαστικό.
Μία πολύ ευχάριστη ή μία πολύ δυσάρεστη εμπειρία, π.χ. ο ερχομός ενός παιδιού, ή ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, μπορεί να σταθεί ικανή για μία απότομη αλλαγή που δεν θα είναι προμελετημένη, αλλά ξαφνική. Απο την άλλη πλευρά όμως, μία αλλαγή που γίνεται μετά απο ώριμη σκέψη είναι μία τρομερά ενεργητική κίνηση. Όσοι έχουν όρεξη να αλλάξουν τα πράγματα, ή κάποια πράγματα, έχουν το βλέμμα που καίει. Μπορείς να καταλάβεις απο τα μάτια τους τη διάθεση τους να προσπαθήσουν.
Κανένας δεν εγγυάται ότι αυτός που θέλει να αλλάξει θα πετύχει. Αντιθέτως, μπορεί να τα κάνει όλα χειρότερα. Αλλά θα τα κάνει χειρότερα μετά απο σύγκρουση, δουλειά, προσπάθεια και ενέργεια. Η αλλαγή κουβαλάει μαζί της την ορμή και τη φρεσκάδα. Σέρνει απο πίσω της διάθεση και όρεξη. Μιλάει για νέες αντιλήψεις που στοχεύουν στο μπροστά και στο μέλλον. Αφήνει το παλιό και γοητεύεται απο το καινούριο.
Αυτά τα λέμε για την κυβέρνηση που έχει σήμερα η χώρα. Μία κυβέρνηση με νέα άτομα, νέες ιδέες και νέα κίνητρα θα είχε ξεκινήσει ήδη μία προσπάθεια να τα άλλαξει όλα. Αυτή είναι και η μόνη επιλογή που έχει μία χρεοκοπημένη χώρα. Να τα αλλάξει όλα, ουσιαστικά και συγκρουσιακά, όχι ποταμίσια και επικοινωνιακά. Αυτό όμως δεν υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει το βλέμμα που καίει. Και όταν δεν έχεις αυτό το βλέμμα στη αρχή, τότε σίγουρα δεν θα το αποκτήσεις στο τέλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου