ΚΑΤΑΘΕΣΗ Δ.ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ 6/9/2012

Το απόσπασμα από την κατάθεση του Δημήτρη Κουφοντίνα σαν μάρτυρα στη δίκη της επαναστατικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας είναι παρμένο από εδώ https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1423284


Αυτοί που παλεύουν για να αλλάξει η κοινωνία, ξέρουν επίσης ότι σήμερα δεν επικρατεί στην κοινωνία ειρήνη, ισότητα, δικαιοσύνη πραγματική, αληθινή δημοκρατία. Έχουμε κοινωνικό πόλεμο. Το ξέρουν από την πρώτη στιγμή, από τότε που αποκτούν συνείδηση του εαυτού τους, στην αρχή συναισθηματικά, στην συνέχεια λογικά και ύστερα με την μελέτη των θεωρητικών μας, ότι αντιμετωπίζουμε έναν αδυσώπητο κοινωνικό πόλεμο. Αυτό το γνωρίζουν πιο πολύ και πιο καλά από μας που υποφέρουμε  αυτόν τον πόλεμο, εκείνοι που τον εξαπολύουν.

Αυτοί δεν χρειάζεται να διαβάσουν Μαρξ για να καταλάβουν και να μάθουν ότι η μέχρι τώρα ιστορία, είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων, το ξέρουν καλά, είναι εγγεγραμμένο στο DNA τους. Και τον ασκούν αυτόν τον πόλεμο, τον εξαπολύουν αυτόν τον πόλεμο, τηρώντας πλήρως τους νόμους αυτού του πολέμου. Με αποφασιστικότητα, δίχως να διστάσουν ούτε στιγμή, τον εξαπολύουν μέχρι τις έσχατες συνέπειες του, δίχως να χαλαρώνουν ούτε στιγμή την επίθεση τους, μέχρι να επικρατήσουν, μέχρι να μας συντρίψουν. Μάλιστα μέσα στην μέθη της συντριπτικής νίκης, την οποία αυτή την στιγμή έχουν καταφέρει, καμιά φορά ξεφουρνίζουν αυτό το πολύτιμο μυστικό του πολέμου.

Σας διαβάζω τι είπε ένας από δαύτους, ο πιο πλούσιος άνθρωπος των ΗΠΑ, ο Warren Buffet. Από το Βήμα 17 Ιουνίου 2012. Λέει: “Συντελείται ένας ταξικός πόλεμος. Ναι. Αλλά είναι η δική μου τάξη, η τάξη των πλουσίων, που εξαπολύει τον πόλεμο και τον πόλεμο αυτόν τον κερδίζουμε.” Είναι αλήθεια, και η διατύπωσή του είναι αποκαλυπτική. Ότι αυτοί εξαπολύουν τον πόλεμο. Ο Καρλ Μαρξ είχε ονομάσει τον πόλεμο των πλουσίων εναντίον των φτωχών άκρως άδικο και θεωρούσε ότι αυτή η τάξη των πλουσίων, το κεφάλαιο δηλαδή είναι ο πολιτικά και ιστορικά επιτιθέμενος και η τάξη των φτωχών, η εργασία είναι η πολιτικά ιστορικά αμυνόμενη, και ο πόλεμός μας όπως ο ίδιος ο Μαρξ πάλι είπε είναι ο μόνος δίκαιος πόλεμος στην Ιστορία. Ο πόλεμος των υπόδουλων εναντίον των καταπιεστών τους.

Για να έρθουμε στην εκδοχή του πολέμου που ζούμε τώρα.. Η άρχουσα τάξη, ο ελληνικός καπιταλισμός αποδέχθηκε ως σύνολο λέω και όχι απλώς κάποιοι άφρονες πολιτικοί όπως λέγανε παλιά κάποιοι άφρονες συνταγματάρχες στη Χούντα, αποδέχθηκε να γίνει η χώρα πειραματόζωο. Να γίνει το εργαστήριο του κεφαλαίου. Μιλώ για το κεφάλαιο με την ευρύτερη έννοια η οποία  συμπεριλαμβάνει και τους υπερεθνικούς οικονομικούς θεσμούς και τις κυβερνήσεις των κεντρικών καπιταλιστικών κρατών κυρίως, όσο μας αφορά, το 4ο Ράιχ. Το κεφάλαιο βλέπει αυτή την χώρα ως κοινωνικό εργαστήρι για να δοκιμάσει την κοινωνική αντοχή απέναντι στην επίθεση της λιτότητας. Για να δουν πώς θα εκφραστεί αυτή σε πολιτικούς όρους. Για να δει μέχρι που μπορεί να πάει τα πράγματα.

Για να δουν πόσο πίσω μπορούν να μας πάνε ως κοινωνία. Και ξέρετε σε αυτή την επιλογή είναι ανελέητοι. Δεν υπάρχει τέλος σε αυτή την επίθεση. Το μόνο τέλος είναι το τέλος αυτού του πειραματόζωου. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει, να αντιστραφεί αυτή η επίθεση, είναι να αντιδράσει το πειραματόζωο, να αντισταθεί, να ξεσηκωθεί ο λαός. Έχουν κάνει λοιπόν την χώρα ένα κοινωνικό εργαστήρι του κεφαλαίου. Την έχουν κάνει ένα πεδίο δοκιμής οικονομικών όπλων, ένα πεδίο βολής εναντίον, δυστυχώς, ακίνητων στόχων. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Το βαρύ όπλο τους εναντίον μας είναι το όπλο της ανεργίας.

Μια πραγματική ανεργία σήμερα που αγγίζει το 40%, που φτάνει το 70% στους νέους, ένας τέτοιος όγκος ανέργων, οι οποίοι είναι μακροχρόνια άνεργοι που σημαίνει ότι δεν παίρνουν πια ούτε αυτό το επίδομα ανεργίας, είναι έτοιμοι να πάνε να εργαστούν με ελάχιστο μισθό, με 1 ευρώ την ώρα, κάτω από τις χειρότερες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας με οποιοδήποτε ωράριο τους απαιτηθεί, τους επιβληθεί μάλλον. Με το βαρύ όπλο, με αυτό το άκρως αποτελεσματικό όπλο χτυπούν στη βάση του το οικοδόμημα των μισθών, μέχρι να το κατεδαφίσουν. Αυτό το οικοδόμημα των μισθών και των εργασιακών σχέσεων το θεωρούσαμε στέρεο και δεδομένο, ξεχνώντας ότι το συνδετικό υλικό του είναι οι μαχητικοί αγώνες, είναι το αίμα που χύθηκε.

 Όταν λείπει αυτό το συνδετικό υλικό όταν λείπουν οι μαχητικοί και ανυποχώρητοι ταξικοί αγώνες, αυτό το οικοδόμημα θα γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Αυτό θέλουν, θέλουν να οξύνουν την εκμετάλλευση της εργασίας στον υπέρτατο βαθμό, σε κτηνώδη βαθμό. Θέλουν να μας φτωχοποιήσουν ολοένα και περισσότερο, θέλουν να εξαθλιώσουν ολοένα και ευρύτερες κοινωνικές μερίδες. Θέλουν να λεηλατήσουν τον κοινωνικό πλούτο, τη δημόσια περιουσία, θέλουν να ανοίξουν ακόμα και τους τελευταίους τομείς που έχουν μείνει στην εκμετάλλευση του κεφαλαίου. Την παιδεία, την υγεία, τα βασικά αγαθά, το ρεύμα το νερό κι ας είναι βασικό, απαραίτητο για την επιβίωση, αγαθό. Αυτά είναι τα σχέδιά τους, αυτά δοκιμάζουν. Και αυτά ο ελληνικός καπιταλισμός αποδέχεται.

Ο ελληνικός καπιταλισμός όμως δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα. Δεν  μπορεί να προσφέρει αυτήν την στιγμή τα στοιχειώδη, τα βασικά, τα στοιχειωδέστερα κοινωνικά αγαθά. Πες τε μου, αυτό πώς ερμηνεύεται με όρους δικαίου, πώς ερμηνεύεται με όρους κοινωνικής ασφάλειας, με την ευρύτερη έννοια; Μπορεί να σας πω πώς ερμηνεύεται με όρους του επαναστατικού δικαίου. Με όρους κοινωνικής διάσωσης και κοινωνικής ανασυγκρότησης. Κοιτάξτε, εσείς που ζείτε έξω βλέπετε να αυξάνονται συνέχεια τα σκοτεινά σπίτια, να πληθαίνουν οι άνθρωποι που τρώνε από τα σκουπίδια, να πληθαίνουν τα παιδιά που υποσιτίζονται, οι άρρωστοι που πεθαίνουν αβοήθητοι δίχως φάρμακα. Γιατί έχουν διαλύσει και αυτό τον τομέα, τον τομέα της υγείας, για να τον παραδώσουν και αυτόν στις δαγκάνες του κεφαλαίου.

Ιδιαίτερα για τους αδύναμους που πετιούνται στον κοινωνικό Καιάδα. Μιλάμε για την απόλυτη φρίκη, μιλάμε για τα όνειρα που έχουν δολοφονηθεί. Σκοτώνουν το χαμόγελο του Έλληνα, ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός αισιόδοξος. Είχε πάντα πολύ χαμηλό δείκτη αυτοκτονιών, ήτανε πάντα μικρότερος από το 1/3 του μέσου όρου της Ε.Ε. μέχρι το 2010. Και από το 2010 μέχρι τώρα σε λιγότερο από 3 χρόνια έχουμε πάνω από 2000 αυτοκτονίες. 2000 δολοφονίες που επίσημα καταγράφονται ως αυτοκτονίες. Ατομικές τραγωδίες μιας βαθιά πληγωμένης κοινωνίας. Αυτοί οι δολοφονημένοι σβήνουν σιωπηλά. Όμως όχι όλοι.

Στις 4 Απριλίου, στις 8.45 το πρωί στο Σύνταγμα, στην πλατεία των αγώνων, ο Δημήτρης Χριστούλας διέρρηξε την μεγάλη του καρδιά. Έγραψε με το αίμα της καρδιάς του ένα μήνυμα στους νέους δίχως μέλλον, να πάρουν τα όπλα και να κρεμάσουν ανάποδα τους προδότες της κατοχικής κυβέρνησης του Τσολάκογλου. Αυτή η κραυγή για εξέγερση συναντάει την κραυγή, την παμπάλαια κραυγή που ακούγεται σε αυτόν τον τόπο, που διατρέχει σαν πύρινο υπόγειο μάγμα την Ιστορία του. Μου θύμισε την εποχή που η αριστερά ήταν επαναστατική, όταν σε παρόμοιες συγκυρίες εθνικής και κοινωνικής καταστροφής όπως σήμερα, επέλεξε τον δρόμο της σύστασης ενός μετώπου αντίστασης από όλες τις ζωντανές δυνάμεις της χώρας μου θύμισε τον λόγο του Δημήτρη Γληνού στο βιβλίο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», ένα μικρό βιβλιαράκι – δεν θα σας το αφήσω γιατί δυσκολεύτηκα πολύ να το βρω– ήταν τότε που οι διανοούμενοι έμπαιναν στην πρώτη γραμμή, δεν εξαφανίζονταν, δεν λούφαζαν, δεν πρόδιναν.

Σας διαβάζω δυο αράδες μονάχα από τον λόγο του Δημήτρη Γληνού. Λέει «όταν ο Χίτλερ ετοίμαζε τα κρυφά εγκληματικά του σχέδια για την υποδούλωση των ευρωπαϊκών λαών, συζητώντας με έναν φίλο του που τον ρωτούσε με ποιον τρόπο θα καμφθεί η εσωτερική αντίσταση των λαών και θα τους παραλύσει, είπε με την συνηθισμένη του ξετσιπωσιά «σε κάθε τόπο θα βρεθούνε κάμποσα φιλόδοξα και  ιδιοτελή καθάρματα που θα εξυπηρετήσουν το πρόγραμμα και τους σκοπούς μου».