Έχουμε κάνει πολλές αναφορές σε παλιότερα κείμενα μας για το πόσο σημαντική είναι η δύναμη της εικόνας στη σημερινή κοινωνία, όπως και για τη διαρκή προσπάθεια της εξουσίας να παρουσιάσει έναν "όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο" για να τεκμηριώσει την ορθότητα του οικονομικού σχεδιασμού της.
Για παράδειγμα, η ελληνική κυβέρνηση έχει σαν στόχο ζωης να παρουσιάσει ένα περήφανο πρωτογενές πλεόνασμα στην οικονομία που θα αποδείξει στους δανειστές της χώρας ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτούς. Πολύ σωστά. Το πως έχει επιτευχθεί αυτό το πλεόνασμα δεν ενδιαφέρει και πολλούς. Αρκεί να υπάρχει. Για την ακρίβεια, αρκεί η εικόνα μιας ισορροπημένης οικονομίας.
Τα πιο καθεστωτικά ΜΜΕ χρησιμοποιούν καθημερινά την αμεσότητα της εικόνας για να παρουσιάσουν τα νέα, όπως αυτά θέλουν, με το κατάλληλο σχήμα, το σωστό χρόνο και τις βολικές ερμηνείες. Η απόδραση ενός φυλακισμένου είναι μία καλή αφορμή για τρομολαγνεία, ενώ η καταδίκη ενός κατηγορούμενου χωρίς στοιχεία πρέπει να μείνει στην αφάνεια.
Δεν είναι όμως μόνο το στρατόπεδο των από πάνω (τραπεζίτες, πολιτικοί, καναλάρχες) που έχει βαλθεί να περιφράξει τον πραγματικό κόσμο με κάποιες στρώσεις εικόνας για να διαιωνίσει την ολική κυριαρχία του χωρίς εκπτώσεις. Όπου και να κοιτάξουμε δίπλα μας θα δούμε πολλούς φίλους, γνωστούς και συγγενείς να προσπαθούν 24 ώρες το 24ωρο να γυαλίσουν την εικόνα τους εις βάρος της αληθινής πραγματικότητας που ζούμε και μας πιέζει.
Αγριεμένες φωτογραφίες με full face μπροστά στον καθρέφτη, περιποιημένες πόζες από επίδοξα μοντέλα στην παραλία, ψεύτικα χαμόγελα και μάταιες θνησιγενείς απόπειρες να αποδείξεις ότι είσαι αυτό που δείχνεις. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πάρει φωτιά παγκοσμίως. Ξεχάσαμε ότι δεν είμαστε αυτό που δείχνουμε, αλλά είμαστε αυτό που κάνουμε. Και ειδικά στην Ελλάδα του 2014, αυτά που γίνονται είναι ελάχιστα και από ελάχιστους.
Λησμονήσαμε το νόημα της ζωής και παλεύουμε να αποδείξουμε (σε ποιούς και γιατί άραγε;) ότι υπάρχουμε. Δηλαδή, η ανθρώπινη ύπαρξη μας έχει να κάνει μόνο με ένα ψεύτικο χαμόγελο σε μία οθόνη, ένα μήνυμα από το πληκτρολόγιο ή ένα παιχνίδι στο smart phone; Δεν έχει να κάνει με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μας; Δεν έχει να κάνει με τις αδιαπραγμάτευτες απαιτήσεις για υγεία και παιδεία για όλους τους κατοίκους του πλανήτη; Δεν έχει να κάνει με την καθολική απαίτηση για δικαιοσύνη;
Σε μία τόσο απαιτητική εποχή σαν τη σημερινή πρέπει να επιστρέψουμε στα βασικά, δηλαδή στο εξής ένα: Στις πράξεις. Οι πράξεις μας είναι αυτές που μας καθορίζουν, αυτές που φανερώνουν τα αισθήματα μας και αυτές που ενδέχεται να δημιουργήσουν έναν πιο όμορφο κόσμο για όλους. Ένα κόσμο που δεν θα έχει ανάγκη από επιλεγμένες εικόνες για να γίνει ανεκτός διότι θα γνωρίζει ότι η εικόνα μιας ιδανικής κοινωνίας κρύβει μέσα της τη μπόχα μιας σάπιας κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου