ΕΝΑΣ ΜΠΑΤΣΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΠΙΤΙ

Μία απο τις θρυλικές ατάκες του ΓΑΠ που έμειναν στην ιστορία ήταν η περιβόητη φράση "για έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια".

Μέσα σε αυτή τη φράση μπορούσαμε να αντιληφθούμε (από τότε), εκτός από την καθαρόαιμη ηλιθιότητα του ομιλητή, και τον οικονομικό σχεδιασμό που είχε το ΔΝΤ για τη χώρα. Σήμερα, αυτός ο σωτήριος και σούπερ-μοναδικός-ειδικός σχεδιασμός από σπεσιαλίστες τεχνοκράτες έγινε αντιληπτός από όσους έχουν μάτια. Δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως.

Το θέμα μας σε αυτό το κείμενο, δεν έχει γίνει θέμα σε μεγάλα ΜΜΕ. Πρόκειται για ένα θέμα που δεν έχει "θέμα". Δεν πουλάει, δεν ενδιαφέρει, δεν κάνει να προβληθεί και μας υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε με ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας. Τι θέλουμε να πούμε; Από τότε που ο Χριστόδουλος Ξηρός δεν επέστρεψε στη φυλακή μετά απο την ολιγοήμερη άδεια που πήρε, τα μαντρόσκυλα του κράτους έχουν μπουκάρει σε δεκάδες σπίτια.

Στο στόχαστρο των μπάτσων είναι κυρίως άτομα που συμμετέχουν σε συνελεύσεις, άνθρωποι που ανήκουν περήφανα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, επισκέπτες ελεύθερων κοινωνικών χώρων κτλ. Οι μπάτσοι εστιάζουν πιο πολύ σε νεαρές ηλικίες γιατί γνωρίζουν ότι πρέπει να τρομοκρατηθεί όχι μόνο το άτομο που δέχεται την εισβολή, αλλά και όλοι όσοι τον/την γνωρίζουν. Φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, συμφοιτητές και γείτονες πρέπει να πάρουν το μήνυμα.

Είναι σαφές ότι οι δεκάδες εισβολές των μπάτσων γίνονται με διαταγές της πολιτικής ηγεσίας. Η ακροδεξιά χούντα των Σαμαρά/Βενζέλου σπεύδει να επιδείξει "έργο" στα αφεντικά της και ταυτόχρονα να προσελκύσει ψήφους από τους ναζί. Λογικό και κατανοητό. Εκτός απο τα γεροσάψαλα και τους αφόρητα ηλίθιους, ποιους άλλους μπορεί να προσελκύσει η σημερινή κυβέρνηση;  

Οι μπάτσοι δεν είναι τόσο πανίβλακες (αν και ποτέ δεν ξέρεις) για να πιστεύουν ότι θα μπουν σε ένα σπίτι και θα πετύχουν τον Χριστόδουλο να πίνει φραπέ και να τρώει πάστες. Η δικαιολογία για τις εισβολές των μπάτσων είναι πάντα η ίδια αφού η λέξη πρωτοτυπία δεν υπάρχει στο χοιρινό λεξιλόγιο: Δέχονται "ανώνυμο τηλεφώνημα" για όπλα και εκρηκτικά και πρέπει να ερευνήσουν το χώρο. Με αυτή την αιτιολογία μπήκαν σε ένα σπίτι, μπήκαν σε δύο, σε τρία, σε τριάντα. Αποτέλεσμα; Δεν τον βρήκαν.

Βρίσκουν όπλα, ή αντικείμενα που μπορούν να ονομάσουν όπλα, βρίσκουν μικροποσότητες ναρκωτικών, βρίσκουν κωλόχαρτα, βρίσκουν προφυλακτικά, βρίσκουν τις γυναίκες τους σε ξένα κρεβάτια, βρίσκουν ζυμαρικά, βρίσκουν βιβλία, βρίσκουν τασάκια, βρίσκουν ποτήρια. Χριστόδουλο όμως, μέχρι σήμερα, δεν βρίσκουν. Μιλάμε για ακόμα μία παταγώδης αποτυχία της ελληνικής αστυνομίας που μένει στην αφάνεια από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Τόσες εισβολές και τόσες έρευνες δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Τόσα "ανώνυμα τηλεφωνήματα" και τόση αστυνομική δράση, αλλά ουσία μηδέν για τους δαιμόνιους μπαλούρδους.  

Το αληθινά εκπληκτικό της υπόθεσης είναι ότι όλο αυτό το μπατσικό πανηγύρι έχει θαφτεί εντελώς. Ελάχιστες αναφορές στις εφημερίδες και στα ραδιόφωνα και καμία αναφορά στα τηλεοπτικά κανάλια. Στην εποχή της εικόνας (όπως έλεγε το προηγούμενο κείμενο μας) δεν έχει σημασία τι γίνεται, αλλά το τι φαίνεται. Και αν αυτό που φαίνεται είναι το απροκάλυπτο φακέλωμα των μαθητών και οι αθώες προσκλήσεις στους διευθυντές των σχολείων για κουβεντούλα στο τμήμα, τότε μπορούμε να διαπιστώσουμε και τον κρυφό στόχο/πόθο της σημερινής κυβέρνησης: Ένας μπάτσος σε κάθε σπίτι...        

ΥΓ: Η μεγάλη ξεφτίλα δεν είναι να τρως ξύλο επειδή σε πέρασαν για κάποιον άλλο. Η μεγάλη ξεφτίλα είναι να τρως ξύλο και να μην τολμάς να πεις ότι είσαι μπάτσος γιατί τότε θα πάθεις τα χειρότερα.