Όπως μας διδάσκει το παρελθόν δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να γίνει κάποιος πρωθυπουργός χωρίς να φροντίσει πρώτα να "τα βρει" με τους εκπροσώπους ορισμένων θεσμών του ελληνικού κράτους.
Για παράδειγμα, είναι κοινό μυστικό πως όποιος έκανε έστω και την παραμικρή απόπειρα να αμφισβητήσει τα πλουσιοπάροχα προνόμια της εκκλησίας έφαγε τα μούτρα του. Το θέμα αυτού του κειμένου όμως είναι άλλο και δεν αφορά το παπαδαριό. Αυτό που θα μας απασχολήσει στις παρακάτω γραμμές είναι η παντοδύναμη ελληνική αστυνομία, ή αλλιώς η ασπίδα της εκάστοτε εξουσίας, όπως εύστοχα αποκαλούν οι μπάτσοι τους εαυτούς τους.
Πρόσφατα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ξεσπάθωσε εναντίον της κυβέρνησης με αφορμή την υπόθεση του επικουρικού ταμείου των ενστόλων και το άρθρο 221 που περιορίζει την ελευθερία επιλογής των ασφαλισμένων. Τις προηγούμενες μέρες, οι ενώσεις των μπάτσων και οι συνδικαλιστές τους εξέδωσαν ανακοινώσεις στις οποίες αφήναν να εννοηθεί ότι δεν θα ψηφίσουν τα κόμματα της κυβέρνησης.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν παραπάνω από 60 χιλιάδες μπάτσοι. Τρομακτικά μεγάλο νούμερο αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για μία μικρή χώρα περίπου 10-11 εκ. κατοίκων. Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι ότι στην εποχή της οικομικής κρίσης και της απόλυτης δαιμονοποίησης των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχει γίνει ούτε κουβέντα για το ενδεχόμενο να απολυθούν κάποιοι μπάτσοι. Γιατί έτσι;
Πρέπει να απολυθούν γιατροί, δάσκαλοι, καθηγητές, καθαρίστριες και λοιποί άχρηστοι κηφήνες, αλλά δεν πρέπει να σκεφτόμαστε πως υπάρχει περίπτωση να απολυθούν μπάτσοι. Μήπως ο κλάδος της αστυνομίας είναι τόσο καθαρός που δεν υπάρχει κανένας που να χρειάζεται να φύγει; Τότε από που ξεφυτρώνουν όλοι αυτοί οι νομοταγείς ένστολοι που πουλάνε ναρκωτικά, προσφέρουν προστασία σε μαγαζιά και κάνουν τους μπράβους σε επιχειρηματίες/απατεώνες; Αν δεν υπάρχουν διεφθαρμένοι μπάτσοι τότε ποιος είναι ο ρόλος των εσωτερικών υποθέσεων;
Πέρα απο το πρακτικό ζήτημα που έχει να κάνει με τα δημοσιονομικά, υπάρχει και ένα πολύ μεγαλύτερο ζήτημα που έχει να κάνει με την πολιτική και ιδιαίτερα τις πολιτικές δυνάμεις που υποτίθεται ότι έχουν μία διαφορετική αντίληψη για το ρόλο της αστυνομίας. Της αστυνομίας που ξέρουμε, δηλαδή της ζαρντινιέρας, των πράσινων παπουτσιών, των δολοφόνων του Γρηγορόπουλου και των βασανιστών της πλατείας Συντάγματος. Της αστυνομίας που έριξε 3 χιλιάδες χημικά μέσα σε 2 μέρες τον Ιούνιο του 2011 (σε ποιους άραγε;), της αστυνομίας που δείχνει τη μαγκιά της καθημερινά σε μετανάστες, φτωχοδιάβολους, οροθετικές πόρνες, πρεζάκια και καθαρίστριες.
Της αληθινής αστυνομίας που ψηφίζει 40 με 50% τους ναζί, της αστυνομίας των ΜΑΤ και των ΔΕΛΤΑ που δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία τις φασιστικές τους αντιλήψεις. Για αυτή την αστυνομία έχει να μας πει κάτι ο λαλίστατος Τσίπρας, ναι ή όχι; Θα απολυθούν έστω και 10 μπάτσοι με μία άλλη "αριστερή" κυβέρνηση; Θα κλείσει άμεσα κάποιο αστυνομικό τμήμα; Θα μάθουμε τι αποτέλεσμα είχαν οι ΕΔΕ των προηγούμενων ετών;
Είναι σοκαριστικό να βλέπεις πόσο εύκολα μπορούν τα κόμματα να απλώσουν τα δίχτυα τους για να ψαρέψουν ψήφους, ενώ την ίδια στιγμή κάνουν ότι δεν βλέπουν πως υπάρχουν επαγγέλματα και κοινωνικές ομάδες που έχουν ταχθεί 100% υπέρ του φασισμού. Και μπορεί οι πιο πολλοί να ξεχνάνε και να συμβιβάζονται και να βολεύονται. Αλλά δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν και αυτοί που δεν ξεχνάνε και δεν έχουν καμία διάθεση να σώσουν την αστυνομία.
ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου