"ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ;

Η ωμή κρατική επίθεση της ντόπιας τρόικας στο πιο αγωνιζόμενο τμήμα του ελληνικού λαού φανερώνει για ακόμα μία φορά τα δύο στρατόπεδα που έχουν σχηματιστεί και τον κοινωνικό πόλεμο που ζούμε.

Από τη μία μεριά οι πασίγνωστοί νταβατζήδες (που εντελώς τυχαία, κανείς "λογικός" και "σοβαρός" δημοσιογράφος δεν ασχολήθηκε με τα αστεία ποσά που δηλώνουν στην εφορία), καναλάρχες, εθνικοί προμηθευτές, τραπεζίτες και κατασκευαστές δημοσίων έργων μαζί με τις μαριονέτες τους (δηλαδή ντόπια τρόικα, αστυνομία, δικαιοισύνη, ΜΜΕ, Χρυσή Αυγή) και από την άλλη, όσοι αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον και ονειρεύονται μία διαφορετική κοινωνία. Και εδώ και αρκετά χρόνια, είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, τέτοιου είδους άνθρωποι είναι συγκεντρωμένοι κυρίως στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάποια τρομερή ανάλυση για να το καταλάβεις αυτό.

Αρκεί να δεις τα κανάλια τους, να διαβάσεις τις εφημερίδες τους, να ακούσεις τις δηλώσεις τους και θα αντιληφθείς σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα. Γιατί, άραγε, οι πολιτικοί που εκφράζουνε την ακροδεξιά κυβέρνηση της ντόπιας τρόικας πολεμάνε με τέτοιο μένος παιδιά νεαρής ηλικίας που μπορούν να έχουν όνειρα και προσπαθούνε να τα αγγίξουνε; Γιατί οι καλοπληρωμένες ιερόδουλες της δημοσιογραφίας, αυτές οι σιχαμερές γλίτσες, που ξέχασαν να μας πούνε πως η Ελλάδα χρεοκόπησε, να μισούν τόσο πολύ άτομα που πολεμάνε για την ελευθερία και την ισότητα; Γιατί προσπαθούν να πείσουν την περιβόητη κοινή γνώμη, που στο τέλος είναι σίγουρο ότι θα πέσει στην αγκαλιά του ναζισμού, ότι το πρόβλημα της χώρας είναι 5-10 καταλήψεις σε παρατημένους χώρους; Η απάντηση είναι απλή. Αυτούς φοβούνται, με αυτούς ασχολούνται.

Γιατί τους νοιάζει η βιτρίνα. Η βιτρίνα του καπιταλισμού, που όπως έλεγε και το παλιό σύνθημα, έσπασε και είδαμε εικόνες φασισμού. Είδαμε πολιτικούς να δηλώνουν ότι η λύση για την καταπολέμηση της ανεργίας είναι να δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι, είδαμε πάνοπλους μπάτσους με αυτόματα, χαφιέδες, ρουφιάνους, ασφαλίτες, δημοσιογράφους και "έντιμους" πολίτες να κάνουν τη δουλειά τους. Σα να μην έγινε τίποτα και όλα πάνε καλά. Είναι και μερικές μέρες όμως που νιώθεις ότι η εξαίρεση θα κερδίσει τον κανόνα. Οι φωνές θα δυναμώσουν και τότε όλα θα είναι διαφορετικά...