ΟΜΟΡΦΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η υπόθεση της τεράστιας υπεξαίρεσης που σημειώθηκε στα ταμεία του Δήμου Θεσσαλονίκης σημαδεύτηκε από την απόφαση του δικαστηρίου.

Ένοχοι οι βασικοί κατηγορούμενοι, ανάμεσα τους και ο πρώην δήμαρχος (και καμάρι της πόλης) Βασίλης Παπαγεωργόπουλος που καταδικάστηκε σε ισόβια.

Η ποινή του θα έχει σημασία μόνο στην περίπτωση που βρεθεί ένας τρόπος για να επιστρέψει πίσω τα λεφτά. Σε διαφορετική περίπτωση, το να κάτσει στη φυλακή 3-4 χρόνια (γιατί τελικά τόσο θα κάτσει) ένας μεσήλικας σαν τον Παπαγεωργόπουλο, ή ένας υπερήλικας σαν τον Τσοχατζόπουλο, χωρίς να επιστρέψουν ούτε κέρμα απο αυτά που έκλεβαν τότε μιλάμε για αστειότητες και όχι για απονομή δικαιοσύνης. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της ντόπιας τρόικας, εκτελεί τις εντολές του ΔΝΤ και προσφέρει απλόχερα αίμα στο λαό της. Από ουσία ακόμα τίποτα.

Ο Παπαγεωργόπουλος δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Ούτε οι εκατοντάδες χιλιάδες πανηλίθιοι ψηφοφόροι του, που ντροπιάζαν εδώ και δεκαετίες την πόλη, αφού την είχαν μετατρέψει σε ένα δεξιοπατριωτικοχριστιανικοηθικό συνονθύλευμα και της είχαν προσδώσει το χαρακτήρα ενός απέραντου διασκεδαστήριου.

Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων είχε αναδείξει άτομα σαν τον Παπαγεωργόπουλο, τον Ψωμιάδη, τον Άνθιμο σε ισόβιους σερίφηδες που δεν επιτρέπεται να τους ακουμπάει κανείς. Η λύση για τα προβλήματα της Θεσσαλονίκης ήταν ανέκαθεν ένας Ψωμιάδης ντυμένος Ζορό πάνω σε άλογο, ένας ατσαλάκωτος Παπαγεωργόπουλος και ένας psycho παπάς που ξερνάει μίσος και γραφικότητα σε κάθε δημόσια εμφάνιση του.

Αντί οι κάτοικοι της πόλης να εμνευστούν από την αγωνιστικότητα που διέπει τους οπαδούς του ΠΑΟΚ (δηλαδή και ένα τμήμα του εαυτού τους) και να διεκδικήσουν δυναμικά κάποια πράγματα για την πόλη τους, προτίμησαν την εύκολη και all time classic δικαιολογία για το "κατεστημένο της Αθήνας". Το αποτέλεσμα γνωστό.

Η πόλη έχει μείνει χίλια χρόνια πίσω σε όλα τα επίπεδα, τώρα που η οικονομική κρίση έχει κυριεύσει τα πάντα οι ατελείωτες νύκτες διασκέδασης έχουν περιοριστεί σε 4-5 οικοδομικά τετράγωνα και τα χειρότερα έρχονται. Οι ήρωες της Θεσσαλονίκης, αυτοί που μιλούσαν για ηθική, καθαρά χέρια και νομιμότητα, προσπαθούν να γλυτώσουν τη φυλακή. Και οι ψηφοφόροι τους ζητάνε αίμα.  

Σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το χουντογλέντι, η ζαρντινιέρα, τα πράσινα σταράκια, ο Παζαρλής είναι φαινόμενα που βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην Θεσσαλονίκη. Αν δεν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες και το ανάλογο πολιτικό πεδίο, τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ας ελπίσουμε ότι ήρθε η ώρα να επαναπροσδιοριστεί η ταυτότητα της Θεσσαλονίκης και να σχηματιστεί ξανά ο πολιτισμικός χαρακτήρας της που σημάδεψε την ακμή της μερικούς αιώνες πρίν. Ίσως, ποτέ δεν είναι αργά. Όχι μόνο για δάκρυα, αλλά και για έργα.