ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Όλοι έχουμε διαβάσει, ή έχουμε γράψει, χιλιάδες αράδες για την τραγική κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Το απογοητευτικό συμπέρασμα από την καθημερινότητα μας είναι ότι μένουμε στις διαπιστώσεις.

Παρ’ ότι βλέπουμε την ολοένα αυξανόμενη κρατική βία, την μετατροπή του πολιτεύματος σε μία καθαρή κοινοβουλευτική δικτατορία, την συνεχόμενη καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου των συγγενών και των συνανθρώπων μας και τόσα άλλα δυσάρεστα και απαισιόδοξα για το μέλλον, περιμένουμε τον δήμιο να έρθει να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Δυστυχώς, όμως, τότε θα είναι αργά. Πολύ αργά.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να περιμένουμε έξω από την πόρτα μας και μόλις έρθει ο δήμιος για να την χτυπήσει να του κόψουμε το χέρι. Και το ίδιο πρέπει να κάνουμε πριν φτάσει σε εμάς. Μόλις πάει να χτυπήσει την πόρτα του γείτονα. Τότε είναι σύντροφοι και συναγωνιστές η στιγμή που θα αρχίσει να γέρνει η πλάστιγγα προς το μέρος μας. Τότε είναι η στιγμή που αυτοί οι εγκληματίες θα αρχίσουν να νιώθουν την καυτή ανάσα του λαού στο σβέρκο τους. Βεβαίως, τότε είναι που θα ενταθούν και οι μέθοδοι κρατικής και παρακρατικής βίας και τρομοκρατίας εναντίον μας. Όμως και αυτό θα είναι ένα δείγμα κατάρρευσης του καθεστώτος.

Η κυρίαρχη τάξη δεν έχει εξαπολύσει ακόμα όλα τα όπλα της. Τα γεγονότα στις Σκουριές Χαλκιδικής είναι μια προπόνηση των δυνάμεων κατοχής και καταστολής για αυτά που έρχονται. Η αντίδραση των δυνάμεων κατοχής στην προσπάθεια συγκέντρωσης των «αγανακτισμένων» στις πλατείες είναι και αυτή ενδεικτική. Βία από την αρχή, μέχρι να εξαφανιστεί η διάθεση να κατέβουν στους δρόμους ξανά. 

Το ξέρουν ότι, αργά ή γρήγορα, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν εναν ολόκληρο λαό. Αυτό που προσπαθούν να πετύχουν είναι να εξαθλιώσουν και να φοβίσουν όλους όσους μπορούν, ώστε να αντιμετωπίσουν τον μικρότερο δυνατό όγκο. Γιατί ας μη γελιόμαστε· ο εξαθλιωμένος και φοβισμένος λαός είναι ανήμπορος να αντιδράσει. Ερχόμαστε αντιμέτωποι λοιπόν με το ερώτημα: Τι κάνουμε ώστε να αντιστρέψουμε τη ροή των πραγμάτων;

Η άποψη του γράφοντα,  όπως και του blog, είναι πως αντιστροφή του κλίματος θα έχουμε με τον εξής τρόπο· ενεργοποίηση του κόσμου με συμμετοχή στις, αρκετές πλέον, ομάδες – δίκτυα πολιτών και συνελεύσεις αλληλεγγύης που αναπτύσσονται σε όλες τις πόλεις της χώρας. Δημιουργία καινούριων ομάδων που θα ψάξουν τρόπους σύνδεσης με τις υπάρχουσες. Ίσως να είναι δύσκολο στην αρχή. Σε αυτές τις ομάδες, μπορείς να βρεις συνανθρώπους μας που προέρχονται από πολλές και διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, όμως μας ενώνει ένα πολύ ισχυρό κίνητρο. Η απελευθέρωση από τους ρουφιάνους που μας κυβερνούνε και η διεκδίκηση της ίδιας μας της ζωής.

Ας κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Δεν περιμένουμε να λύσουμε όλες τις διαφορές μας μέσα από μια τέτοια διαδικασία, αλλά να κοιτάξουμε να ενισχύσουμε αυτά που μας ενώνουν, να αποτινάξουμε τον φόβο που καλλιεργείται από τα κέντρα εξουσίας και να δώσουμε ώθηση στις κινηματικές δράσεις και στην έξοδο στο δρόμο. Όλοι έχουμε αντιληφθεί ότι με ανάθεση έργου δεν πρόκειται να σωθούμε. Η κατάσταση είναι, πλέον, ξεκάθαρα στα χέρια μας. Από εμάς εξαρτάται το πότε και το εάν θα γλυτώσουμε. 

Δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερος στόχος από την σωτηρία της ίδιας μας της ύπαρξης και επομένως και της ύπαρξης των μελλοντικών γενεών. Σε εμάς έλαχε ο κλήρος και δεν πρέπει να τον αφήσουμε να πέσει κάτω. Ο δρόμος που θα επιλέξουμε δεν έχει γυρισμό και οι επιλογές που έχουμε είναι συγκεκριμένες. Ή θα γίνουμε η γενιά του 1821 ή θα ανήκουμε στις γενιές που φάγανε 400 χρόνια σκλαβιάς στο κεφαλί.