ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΕΡΙΤΤΟΣ

Το πρώτο δείγμα γραφής το πήραμε από τις ελληνικές εκλογές που έγιναν στις 6/5/2012.

Το μικρό μέγεθος της χώρας, η αστείρευτη ποικιλία εκβιασμών και ο εκνευριστικός ραγιαδισμός της πλειοψηφίας των κατοίκων έδωσαν τη δυνατότητα στους καλοθελητές του μνημονιακού μπλοκ να αντιστρέψουν την πραγματικότητα.

Το δεύτερο δείγμα ήρθε με τις πρόσφατες ιταλικές εκλογές. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η ιταλική οικονομία είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη και μία απο τις 7 μεγαλύτερες βιομηχανικά ανεπτυγμένες του πλανήτη. Τα μεγέθη είναι διαφορετικά και τα νούμερα αμείλικτα. 

Ας κάνουμε μία μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Στην Ελλάδα, όταν κατέρρευσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επί ΓΑΠ, είχαμε την έλευση του εκλεκτού των τραπεζών και της τρόικας. Μιλάμε για το περιβόητο ΑΤΜ (Παπαδήμος) που έγινε πρωθυπουργός εξαιτίας της στήριξης που είχε στην - τότε - Βουλή από ΠΑΣΟΚ – ΝΔ –ΛΑΟΣ.

Στην Ιταλία, κάτι παρόμοιο έγινε με την κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι, την οποία διαδέχτηκε ο τεχνοκράτης κύριος Μόντι για να εφαρμόσει πιστά τις, εκπορευόμενες από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, πολιτικές ακραίας λιτότητας. Στην Ελλάδα, το ΑΤΜ δεν μπήκε στον πειρασμό να κατέβει σαν επικεφαλής ενός πολιτικού σχηματισμού στις εκλογές. Άλλωστε, δεν είχε λόγο να το κάνει. Η εξωτερική τρόικα τον διόρισε, η εσωτερική τρόικα τον στήριξε και όταν τελείωσε τη δουλειά που έπρεπε να κάνει έφυγε. Βέβαια, η οικονομική ολιγαρχία και τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια της προσπάθησαν να κατασκευάσουν κλίμα υπέρ του.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα; Η έρευνα της MARC, που δημοσιεύτηκε στο "Έθνος της Κυριακής"στις 18/12/2011 και μας έλεγε ότι το 47% θα ψήφιζε ένα κόμμα με ηγέτη το ΑΤΜ (Παπαδήμο)! Τελικά τα 3 κόμματα που στήριξαν το ΑΤΜ πήρανε κάπου στο 35% συνολικά. Όσο για το ΑΤΜ, που μας το παρουσιάζανε για ιδιαίτερα ταλαντούχο και δημοφιλή ηγέτη, δεν πρέπει να το έχουν αναζητήσει παραπάνω από 2 άτομα, τώρα που χάθηκε από το προσκήνιο.  

Στην Ιταλία ο Μόντι έκανε το λάθος και κατέβηκε στις εκλογές. Το ποσοστό που πήρε ο λατρεμένος των τραπεζών ήταν 10,5% και οι υποστηρικτές της ακραίας λιτότητας στην Ευρωζώνη ακόμα δεν έχουν συνέλθει από την σφαλιάρα. Μόλις το 10,5% του ιταλικού λαού επιδοκιμάζει την πολιτική που θέλουν να του επιβάλλουν νταηλίκι. Τελικά, ο βασιλιάς είναι γυμνός...

Το πιο πιθανό είναι ότι στο τέλος θα συνεργαστούν οι πιο ξεφτιλισμένοι πολιτικοί της Ιταλίας και θα μπορέσουν να σχηματίσουν κάτι σαν κυβέρνηση – φερέφωνο των αγορών. Αλλά πλέον το φάντασμα της δημοκρατίας είναι περιττό. Ακόμα και αυτό το ανούσιο φακελάκι κάθε 4 χρόνια πρέπει να καταργηθεί αφού δεν βγάζει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα νούμερα δεν βγαίνουν και η δημοκρατία δεν έχει, πλέον, κανένα λόγο ύπαρξης στην Ευρώπη.

Οι Γερμανοί δανείζονται λίγη από την παραδοσιακή αγγλική κυνικότητα και το λένε ξεκάθαρα: «Εσείς οι Ιταλοί δεν είστε Ελλάδα, είστε μέλος της G8 και μέρος κλειδί της νομισματικής ένωσης και η Ευρωζώνη δεν έχει το περιθώριο για νέες εκλογές σε εσάς. Ένα τέτοιο σενάριο ελληνικού τύπου θα ήταν παράθυρο υπέρμετρης αβεβαιότητας» είπε ο Μίσφλεντερ στην Repubblica. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών Ρέσλερ τόνισε ότι: «Δεν υπάρχει εναλλακτική στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί και οι οποίες περιλαμβάνουν τη δημοσιονομική προσαρμογή και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας» και συμπλήρωσε πως όλα τα κόμματα χρειάζεται να βοηθήσουν για να σταθεροποιήσουν την υπερχρεωμένη αυτή χώρα...

Πέρα απο τα υπόγεια οικονομικά παιχνίδια ανάμεσα σε ΔΝΤ και ΕΕ, πρέπει να αντιληφθούμε το προφανές. Όταν η δουλειά δεν μπορεί να γίνει από ξεπουλημένους πολιτικούς τύπου Βενιζέλου, Σαμαρά και Κουβέλη, τότε γίνεται από διορισμένους αριθμολάγνους τεχνοκράτες τύπου Στουρνάρα. Και εδώ και στην Ιταλία και όπου θέλει η παγκοσμιοποιημένη οικονομία.  Καθήκον μας είναι να τους στείλουμε, στην κυριολεξία, από εκεί που ήρθαν.