ΑΠΡΑΞΙΑ ΚΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ

"Δεν υπάρχει μεγαλύτερος σύμμαχος στη μελαγχολία από την απραξία. Και καμία γιατρειά καλύτερη από την πράξη". Αυτά έγραψε ο Robert Burton στο πασίγνωστο βιβλίο του Η ανατομία της μελαγχολίας το 1621.

Τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα; Μήπως όντως έρχεται η οικονομική ανάπτυξη και είναι θέμα χρόνου να εισέλθει η χώρα στο G8; Μήπως πλησιάζει η έξοδος από το τούνελ της κρίσης; Μήπως υπάρχουν τόσο πολλοί κακοπροαίρετοι που δεν αναγνωρίζουν τις φιλότιμες προσπάθειες της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά; Μήπως η απραξία έγινε συνήθεια, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί η πραγματικότητα από τη βιτρίνα;

Το καλοκαίρι του 2011 ο δείκτης της ανεργίας ήταν σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα σε σχέση με σήμερα. Η εξαθλίωση και η φτώχεια είχαν μπει στη ζωή μας, αλλά απείχαν αισθητά από τα σημερινά νούμερα. Οι αυτοκτονίες ήταν ήδη εκατοντάδες, αλλά σήμερα μετράμε κάποιες χιλιάδες. Η διαφορά, σε σχέση με σήμερα, είναι ότι το καλοκαίρι του 2011 ο λαός ήταν στους δρόμους και έδειχνε ότι δεν θα ανεχτεί τις πολιτικές ακραίας λιτότητας που αποφάσισαν για αυτόν οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις - μαριονέτες τους. Καμία βιτρίνα δεν μπορούσε να βάλει στο περιθώριο την πραγματικότητα και το στρατόπεδο των από πάνω ήταν ιδιαίτερα προσεχτικό στις κινήσεις του.

Σήμερα ο κόσμος είναι βουτηγμένος μέσα στη μελαγχολία του, μία μελαγχολία που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα από την τρομακτική απραξία που παρατηρείται στον τομέα της αντίδρασης και της διεκδίκησης. Ας πούμε την αλήθεια στους εαυτούς μας: Αποδεχόμαστε τη σημερινή κατάσταση γιατί δεν πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί να την αλλάξουμε. Ναι υπάρχει αστυνομοκρατία, υπάρχει καθεστώς τρομοκρατίας σε όσους αντιστέκονται, υπάρχει ο φασισμός, αλλά υπάρχει και μία απαράδεκτη αδράνεια. Το αποτέλεσμα είναι να βρισκόμαστε βουτηγμένοι μέσα στα σκατά και να βλέπουμε τα καθεστωτικά ΜΜΕ να έχουν ξεσαλώσει με την υποτιθέμενη πρόοδο της χώρας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας.

Και ποιοι είναι αυτοί, που πιστεύουν ότι η κατάσταση βελτιώνεται; Δεν είναι κάποια κατηγορία εργαζομένων, δεν είναι οι άνεργοι, δεν είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, δεν είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Είναι το ΔΝΤ, η Ευρωζώνη και η κυβέρνηση και οι δημοσιογράφοι που τους στηρίζουν! Δηλαδή αφού τα ισοπεδώσανε όλα, τώρα κάθονται αραχτοί πάνω στα συντρίμια και απολαμβάνουν το τσιγαράκι τους, σχεδιάζοντας τα επόμενα επώδυνα μέτρα. Και όλα αυτά σε μία χώρα που σύφωνα με τα επίσημα στοιχεία τον Ιανουάριο του 2013 είχε 27,2% ανεργία.

Τώρα, αν ψάχνετε να βρείτε που βρίσκονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι, σταματήστε εδώ και τώρα. Μην κουράζεστε άδικα. Τους έχουν βάλει κάτω από το χαλί, όπως κάνουνε με τα σκουπίδια, όταν θέλουν να κρύψουν την παρουσία τους. Κανένα ρεπορτάζ για τους άνεργους, κανένα άρθρο, καμία πρόνοια, καμία φωνή. Λες και δεν υπάρχουν, λες και δεν ευθύνονται συγκεκριμένοι άνθρωποι για αυτό το ποσοστό, λες και εμείς μένουμε αλλού. Ας μιλήσουμε καθαρά: Η απραξία μας θα είναι ο καλύτερος σύμμαχος όλων αυτών που θέλουν ησυχία, τάξη και ασφάλεια και όσο επιμένουμε σε αυτή, τόσο η μελαγχολία θα κυριαρχεί. Απλά πράγματα...