Ο "ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ" ΔΑΡΕΙΟΣ

Ένα ερασιτεχνικό βίντεο που τράβηξε μία κοπέλα στην πλατεία Εξαρχείων και η μαζική προβολή του στο ίντερνετ ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει και πάλι η γνωστή κουβέντα περί αστυνομίας.

Μία κουβέντα που ανακυκλώνεται εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, χωρίς να καταλήγει κάπου και χωρίς να βλέπουμε ριζικές αλλαγές στις αστυνομικές μεθόδους δράσης ή στη νοοτροπία περί εφαρμογής του νόμου, ιδιαίτερα απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή στην περίπτωση μας το ασυμβίβαστο και εξεγερμένο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.

Στο κείμενο που ανεβάσαμε στο blog μας στις 25/10/2014 με τίτλο "ΝΔ=ΣΟΒΑΡΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" γράφαμε ότι "η ΝΔ έχει μετατραπεί σε μία σοβαρή Χρυσή Αυγή γιατί μπορεί να το κάνει, θέλει να το κάνει, έχει τα κατάλληλα στελέχη για να το κάνει και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αντλήσει ψήφους στις ερχόμενες εκλογές". Τα όσα κατέγραψαν τα ερασιτεχνικά βίντεο απο τη στάση των ένστολων γουρουνιών στις πορείες για την εξέγερση του Πολυτεχνείου και κυρίως η πολιτική κάλυψη που τους πρόσφερε απλόχερα ο Κικίλιας επιβεβαιώνουν περίτρανα τον ισχυρισμό μας: Η ΝΔ δίνει κώλο για να πάρει πίσω κάποιες απο τις χιλιάδες ψήφους που έδωσαν οι μπάτσοι στους ναζί.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεση μας, αυτή τη στιγμή κυκλοφορούν στην Ελλάδα περίπου 60 χιλιάδες μπάτσοι. Ο αριθμός τους είναι υπερβολικός αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για μία μικρή χώρα 10-11 εκ. κατοίκων. Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι ότι στην εποχή της οικονομικής χρεοκοπίας και της δαιμονοποίησης του δημοσίου δεν έχει γίνει η παραμικρή κουβέντα για το ενδεχόμενο να απολυθούν κάποιοι μπάτσοι. Ούτε οι μεγαλύτεροι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού και της απόλυτης ελευθερίας της αυτορυθμιζόμενης αγοράς δεν έχουν αποπειραθεί να κάνουν μία τέτοια δημόσια πρόταση, ούτε οι ευαίσθητοι διανοούμενοι που κατηγορούν τους τζαμπατζήδες στα μέσα μεταφοράς, ούτε οι ρεαλιστές δεξιοί, ούτε οι "επαναστάτες" αριστεροί. Γιατί έτσι ρε παιδιά;  

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι οι αργόσχολοι τεμπελχανάδες που κάνουν διακοπές 3 μήνες το χρόνο, οι γιατροί είναι καλοπληρωμένοι επιχειρηματίες, οι καθαρίστριες είναι βολεμένες και οι υπάλληλοι του μετρό είναι αδικαιολόγητα υψηλόμισθοι. Τι είναι αυτό που κάνει τα λαομίσητα ΜΑΤ την ιερή αγελάδα του δημοσίου που δεν τολμάει να ακουμπήσει κανείς; Πόσο "παραγωγική", για να μιλήσουμε και εμείς με μοντέρνους μνημονιακούς όρους, είναι η διψασμένη (για νερό) διμοιρία του Δαρείου Λυκιαρδόπουλου που μπορεί να ψεκάζει, να βαράει, να συλλαμβάνει και να τραμπουκίζει όποιον και όποια θέλει, εδώ και χρόνια;   

Όσοι έχουν μία επαφή με τα γεγονότα του δρόμου γνωρίζουν ότι η διμοιρία που κουμαντάρει, ή έστω συμμετέχει, ο συγκεκριμένος αξιωματικός έχει την τάση να πρωταγωνιστεί σε επιθέσεις, συγκρούσεις, επεισόδια και συλλήψεις. Απο τον καυτό Δεκέμβρη του 2008, μέχρι τη μάχη του Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011, από την απεργία στις 28-29 Ιουνίου του 2010 για το ασφαλιστικό, μέχρι το πρόσφατο κλείσιμο της ΕΡΤ, τις πορείες για τον Φύσσα και δεκάδες ακόμα συναντήσεις ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομία, ο Δαρείος φροντίζει να μένει στην επικαιρότητα.  

Ο Δαρείος Λυκιαρδόπουλος είναι ένας μύθος για τα ΜΑΤ. Στη διεύθυνση http://ecfpo.gr/forum/viewtopic.php?f=1&t=2792&sid=8e648481409bc32ad4753d4b51830502&start=30 διαβάζουμε μπατσικούς ύμνους για τη δράση του και μαθαίνουμε μέσα απο αστυνομικά λεγόμενα το βιογραφικό του: Τι κρατάμε απο αυτό; Εκτός από μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη των ναζί για την επίθεση στον Δημήτρη Κουσουρή το 1998, έχει προυπηρεσία στα ΕΚΑΜ, δύο στερήσεις βαθμού, και μία "θρυλική" διμοιρία που "έγραψε ιστορία". Επίσης, στο ίδιο forum μαθαίνουμε ότι τον πρότεινε ο αρχηγός για διοικητή στη φασιστοφωλιά της ομάδας Δέλτα, αλλά αυτός αρνήθηκε γιατί ήθελε να εκπαιδεύσει ο ίδιος "τα παιδιά" για ένα μήνα. 

Ο Δαρείος πάντα προτρέπει τη διμοιρία του να βγαίνει μπροστά τη στιγμή της επέμβασης, ακόμα και αν υπάρχει ο κίνδυνος να εγκλωβιστεί αυτή ανάμεσα σε πολυάριθμους μάχιμους διαδηλωτές, κάτι που μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες για τα "παλικάρια" του. Παρόλα αυτά, έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του σώματος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις εκτιμούν το έργο του, ιδιαίτερα αν μιλάμε για επικίνδυνα ακροδεξιές κυβερνήσεις με μηδενικό πνευματικό επίπεδο, σαν τη σημερινή. 

Για το στρατόπεδο των απο κάτω δεν έχει σημασία το πρόσωπο, αλλα ο ρόλος. Δεν μας ενδιαφέρουν τα προσωπικά και τα εργασιακά του Δαρείου, αλλά η πιστή υπεράσπιση των αφεντικών του, που φαίνεται να έχει μετατραπεί σε σαδιστική απόλαυση, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τις προκλητικές διμοιρίες του. Φυσικά δεν περιμένουμε τίποτα από τις αστείες ΕΔΕ, τα κόμματα, την αστική δικαιοσύνη και τον κρατικό μηχανισμό. Δεν ξεχνάμε ότι στην περίπτωση του άγριου ξυλοδαρμού του κύπριου φοιτητή απο 3-4 ασφαλίτες στις 17/11 2006, η επίσημη ανακοίνωση της γενικής αστυνομικής διεύθνσης Θεσ/νίκης έγραφε ότι "έπεσε αρχικά σε σταθμευμένο μοτοποδήλατο και στη συνέχεια σε ζαρντινιέρα που υπήρχε στο σημείο, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί".   

Οι μπάτσοι που υπηρετούν στο στρατιωτικό σώμα των ΜΑΤ νιώθουν σίγουροι και ανίκητοι και περιστατικά όπως αυτό με το περίπτερο στην πλατεία Εξαρχείων είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δείξουν το μίσος τους για αυτούς που αγωνίζονται. Δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσουν συγνώμη και δεν θέλουν να βρουν μία λογική εξήγηση γιατί δεν έχουν καμια σχέση με τη λογική: Δεν μπορεί να έχεις το χάρισμα της σκέψης και να διαλέγεις να γίνεις μπάτσος. Η περίπτωση τους ανήκει αποκλειστικά στα χέρια της επιστήμης και της λαϊκής αφύπνισης.