ΠΕΡΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Αφού μπήκαμε στο Νοέμβρη και το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει σε υψηλές θερμοκρασίες είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως η συζήτηση για το Πολυτεχνείο του 1973, τα αιτήματα του και τη σύνδεση του με τη σημερινή εποχή δεν θα αργήσει να ξεκινήσει.

Μαζί με τη συζήτηση θα έχουμε και τα κλασικά παραλειπόμενα. Δηλαδή όπως γράφαμε στο κείμενο με τίτλο «Δημοκρατία εναντίον χούντας,» που ανέβηκε το Νοέμβριο του 2013 στο blog μας: «Οι πλέον καθεστωτικές εφημερίδες κυκλοφορούν μαζί με πολυσέλιδα ένθετα που περιγράφουν τους αγώνες όσων εξεγέρθηκαν, τα παράνομα κανάλια των νταβατζήδων δείχνουν ντοκιμαντέρ με τα γεγονότα που έμειναν στην ιστορία, οι πιο υποταγμένοι πολιτικοί δηλώνουν την αιώνια πίστη τους στη δημοκρατία και οι ξεφτιλισμένες δημοσιογραφικές πουτάνες βράζουν από οργή κατά των στρατιωτικών που κρατούσαν στα χέρια τους τις τύχες της Ελλάδας για 7 ολόκληρα χρόνια».

Αυτό που θέλουν να περάσουν όλοι οι εκπρόσωποι των από πάνω, και κυρίως όσοι έχουν μία πιο εμπεριστατωμένη άποψη για την υπόθεση του Πολυτεχνείου, δηλαδή οι καλοπληρωμένες «αριστερές» δημοσιογραφικές πουτάνες,  είναι να αποτρέψουν οποιαδήποτε δημόσια απόπειρα σύνδεσης του μύθου του Πολυτεχνείου με τη βαθιά ουσία του: Με τον αντιεξουσιαστικό αγώνα. Θέλουν να επιβάλλουν το Πολυτεχνείο της αστικής δημοκρατίας, του φοιτητικού χαβαλέ, του ΠΑΣΟΚ, του Ανδρουλάκη, του Σπύρου από τους Απαράδεκτους και του ώριμου δημοκράτη 60άρη που, πλέον, καταδικάζει κάθε μορφή βίας, εκτός της κρατικής και ψηφίζει Ποτάμι. 

Αντίστοιχα, θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε το θρυλικό πανό «κάτω η εξουσία», την απαξίωση όλων των κομμάτων απέναντι στα λιγοστά άτομα που έκαναν την κατάληψη, τις αιματηρές συγκρούσεις με τους μπάτσους που απλώθηκαν σε όλη το κέντρο της Αθήνας, τις δεκάδες δολοφονίες, τα βασανιστήρια και την αστυνομοκρατία που σημάδεψαν με αίμα την περίοδο.

(Κάτι παρόμοιο με την απόπειρα αλλοίωσης του Πολυτεχνείου έγινε και το καλοκαίρι του 2002. Τότε, που με αφορμή τις μαζικές συλλήψεις της επαναστατικής οργάνωσης 17Ν το κράτος και οι μαριονέτες του ξεκίνησαν μία πελώρια επιχείρηση σπίλωσης της επαναστατικής βίας. Δεν τους έφτανε το μπράβο των Αμερικάνων, οι ντροπιαστικές ομολογίες αρκετών μελών της 17Ν και οι εικόνες της αστυνομικής παντοδυναμίας που γέμισαν τις οθόνες σε όλη την ελληνική επικράτεια. Έπρεπε να ηττηθεί και ιδεολογικά η οποιαδήποτε απόπειρα χρήσης βίας και σε αυτό βοήθησαν πολλοί ξεφτιλισμένοι αριστεροί, από αυτούς που αλλάζουν πολιτική ιδεολογία με τη συχνότητα που αλλάζουν πουκάμισο).  

Όπως λέγαμε και πέρυσι: «Το Πολυτεχνείο το χρησιμοποιεί ο καθένας όπως τον βολεύει. 40 χρόνια έχουν περάσει και ο κάθε άσχετος μπορεί να λέει ότι θέλει». Μπορεί, ας πούμε, αύριο να δηλώσει ο Σαμαράς ότι το νόημα του Πολυτεχνείου ήταν η οικονομική σταθερότητα, ο Άδωνις να πει πως το Πολυτεχνείο σήμερα θα ήταν υπέρ του μνημονίου και ο Βενιζέλος να ανακοινώσει πως οι φοιτητές έδωσαν το αίμα τους για την Ευρωζώνη. Ο καθένας λέει ότι θέλει. Σάμπως ήταν κανένας από αυτούς στα φλεγόμενα οδοφράγματα εκείνης της εποχής και στις συγκρούσεις με τους μπάτσους; Έχει μυρίσει κανείς τους δακρυγόνα, έχει κάποιο φίλο/γνωστό που δολοφονήθηκε από τους ένστολους βασανιστές;   

 
Είναι γεγονός ότι αυτό το παραμυθάκι που μας λανσάρουνε εδώ και δεκαετίες τα καθεστωτικά ΜΜΕ, δηλαδή πως η καλή δημοκρατία κέρδισε την κακιά χούντα είναι μόνο για τους πολύ ηλίθιους. Κούρασε και κουράστηκε ταυτόχρονα, ενώ πλέον διαψεύδεται από την ίδια την πραγματικότητα. Ποια διαφορά έχουν οι «δημοκράτες» τύπου Βορίδη και Πλεύρη με τους στρατιωτικούς της εποχής; Τι είδους κοινωνία ονειρεύονται αυτοί οι τύποι και πως μπορεί ένα κόμμα που έχει τέτοια μπουμπούκια στη σύνθεση του να τολμάει να μιλάει για το Πολυτεχνείο;