ΚΛΟΥΒΙΑ ΙΔΑΝΙΚΑ

Λίγες ώρες μετά την επίσημη ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, νιώθουμε την υποχρέωση να αναφέρουμε κάποια συμπεράσματα που προέκυψαν από την ερμηνεία της κάλπης. Συμπεράσματα που χρειάζεται να τονίσουμε γιατί το να αγνοείς την πραγματικότητα μόνο κακό μπορεί να σου κάνει, ειδικά απο ένα σημείο και μετά. 

Σε αυτό το κείμενο θα ασχοληθούμε σχεδόν αποκλειστικά με τους πολίτες που πήγαν και ψήφισαν. Όχι επειδή ξαφνικά ανακαλύψαμε τις μαγικές ιδιότητες των εκλογών, ή επειδή έχουμε εναποθέσει τις ελπίδες μας σε άτομα που κάθε 4 χρόνια ρίχνουν ένα φακελάκι και μετά κοιμούνται ήσυχοι. Κάθε άλλο. Όταν όμως ένα σεβαστό τμήμα του ελληνικού λαού δίνει μεγαλύτερα ποσοστά στο δίδυμο ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές, τότε χρειάζεται να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας και να πούμε τους δούλους, δούλους και όχι να παριστάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα. Επομένως, καλό το 38% αυτών που δεν πήγαν να ψηφίσουν, αλλά ας δούμε λίγο και τους υπόλοιπους.

Είναι πραγματικά μία πικρή διαπίστωση, να βγαίνεις μία βόλτα στο δρόμο και να ξέρεις ότι αυτοί που βλέπεις γύρω σου, επικροτούνε τους πολιτικούς και τις πολιτικές που εκπορεύονται από ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σε ποσοστό πάνω από 40%. Ένα ποσοστό πάνω από 40% των συνανθρώπων μας θέλει να συνεχιστεί η πολιτική του ΔΝΤ, των τραπεζών, των σκανδάλων και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων. Έχει συμβιβαστεί πλήρως με το ρόλο του σκλάβου, που άμα έχει όρεξη το αφεντικό θα του ρίξει μερικά ψίχουλα για να φάει και τρέμει μόνο και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να αλλάξει κάτι στο μέλλον. Για αυτό και προσεύχευται κάθε μέρα να μην πάθει τίποτα ο πολυχρονεμένος βεζύρης του και χάσει κανά ψίχουλο.

Το ποσοστό είναι τεράστιο, ακόμα και αν γνωρίζουμε ότι οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές ΝΔ- ΠΑΣΟΚ είναι κόσμος από την επαρχία που έχει ενταχθεί στους αργούς ρυθμούς ζωής και δεν κινδυνεύει να πεινάσει, αφού μπορεί να καλλιεργήσει τη γη του (άρα είναι πρόθυμος να δεχτεί τα ολοένα και πιο αιματηρά νέα μέτρα), γεροσάψαλα που θέλουν να τιμωρήσουν τις νέες γενιές και να αποδείξουν ότι "έχουν δίκαιο", κομματόσκυλα που ξεπληρώνουνε με δόσεις αυτά που απέκτησαν εξαιτίας μίας γνωριμίας και πάσης φύσεως λαμόγια.  

Μετά από απανωτές μειώσεις μισθών και συντάξεων, μετά από έκτακτα χαράτσια, μετά από πολιτικές ακραίας λιτότητας, μετά από βάρβαρη αστυνομική καταστολή, μετά από τη διάλυση της δημόσιας υγείας, μετά από τόσα δακρυγόνα, τόσες αυτοκτονίες και τόσους εκβιασμούς από το στρατόπεδο των από πάνω, η υποτέλεια ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα. Όπως έχει γράψει ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο έξοχο βιβλίο του "Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974":

"Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που και αυτά γράφουν ιστορία".  Τα καθάρματα γράψανε ιστορία χτες και μας υπενθύμισαν ότι είναι ακόμα εδώ. Εκτός από τα καθάρματα, είναι εδώ και ο ναζισμός, ενωμένος δυνατός. Αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες είναι οπαδοί του ναζισμού και σαν τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται και να τσακίζονται καθημερινά. Η οικονομική ελίτ και τα τεράστια ντόπια οικονομικά συμφέροντα ξέρουν ότι απέναντι στον αγωνιζόμενο λαό χρειάζονται σαν τελευταία γραμμή άμυνας τους χιτλερικούς. Εκτός των άλλων, ο ναζισμός μπορεί να αποτελέσει και μία θαυμάσια πρόταση εξουσίας για τους νταβατζήδες αυτού του τόπου, που θα περιφρουρήσει τα προνόμια τους και θα προσφέρει ευκαιρίες για επενδύσεις.  

Έρχονται στο μυαλό μας μνήμες από τις πιο μαύρες στιγμές της χώρας, όταν η σκλαβιά έμοιαζε να έχει σκεπάσει τα πάντα. Οι προεστοί και οι κοτζαμπάσηδες, που θέλανε να σταματήσει η επανάσταση του 1821, για να μην χάσουν τα συμφέροντα που τους χάρισαν οι τούρκοι. Οι κουκουλοφόροι και οι ταγματασφαλίτες της γερμανικής κατοχής, που πολεμούσαν με κάθε τρόπο την αντίσταση και πήρανε το μέρος του κατακτητή, οι αβανταδόροι και τα σκυλιά της χούντας που έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού. Στην ίδια κατηγορία με αυτούς, είναι και όσοι έβγαλαν πρώτο το κόμμα που υπόσχεται ότι θα συνεχίσει την πολιτική του μνημονίου και ότι η χώρα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της.  

Φυσικά και δεν περιμέναμε να αλλάξει κάτι στην καθημερινότητα μας, όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα της κάλπης. Αυτό όμως, είναι ένα δεδομένο. Η επιβράβευση των πολιτικών του μνημονίου είναι ένα άλλο δεδομένο που φανερώνει πολλά και μας υπενθυμίζει πόσο απέχουμε από το να χαράξουμε και εν συνεχεία να διαβούμε τα μονοπάτια της ελευθερίας. Βέβαια, δεν χρειάζεται παραπάνω απογοήτευση. Η ιστορία, ανέκαθεν, γράφεται από ενεργές μειοψηφίες που είναι πεπεισμένες για την ορθότητα των πράξεων τους και όχι από πλαδαρές πλειοψηφίες που φοβούνται να κάνουν τη μεγαλύτερη επανάσταση που μπορούν. Να αλλάξουν τον εαυτό τους.