Στις 25/5/11 συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά στην πλατεία Συντάγματος οι "αγανακτισμένοι". Στις 25/5/12 συμπληρώθηκε ένας χρόνος από αυτή τη μαζική συγκέντρωση που έμελλε να επηρεάσει ριζικά το πολιτικό σκηνικό και να χαράξει νέα μονοπάτια στο δρόμο της κοινωνικής αντίστασης.
Ένα χρόνο μετά, μπορούμε να αξιολογήσουμε την υπόθεση των "αγανακτισμένων" με μία πιο ψύχραιμη ματιά, μακριά από τον ενθουσιασμό, τις αποθεωτικές κριτικές και τα εύκολα συμπεράσματα εκείνης της περιόδου.
Ας ξεκινήσουμε απο τα βασικά, προτού αναλύσουμε τι πραγματικά κατάφερε ο κόσμος που κατέβηκε στις πλατείες, τι δεν κατάφερε, που πέτυχε και που απέτυχε παταγωδώς. Είναι γεγονός ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που μετέτρεψαν σε σπίτι τους την πλατεία Συντάγματος και τις υπόλοιπες πλατείες της χώρας ήταν η πρώτη σοβαρή απάντηση της κοινωνίας απέναντι στις πολιτικές ακραίας λιτότητας του ΔΝΤ, της τρόικας και των ντόπιων συνεργατών τους. Μία ετερόμορφη μάζα, χωρίς κομματικές ταμπέλες, χωρίς ηγέτες και μακριά από υπόγεια αλισβερίσια με την τότε κυβέρνηση.
Ένα πολύχρωμο πλήθος από διαφορετικά άτομα, διαφορετικές ηλικίες και διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, που μετά από πολύωρες συζητήσεις και καθημερινές αναζητήσεις, έφτασε στο σημείο να ξεπεράσει τον παλιό του εαυτό και να δώσει μία μετωπική μάχη, απέναντι στο κράτος και τους μηχανισμούς του, στις 28-29 Ιουνίου του 2011. Χιλιάδες διαδηλωτές δεχότανε χιλιάδες δακρυγόνα από το πρωί μέχρι το βράδυ, αλλά κρατούσανε τις θέσεις τους με αυταπάρνηση, σε τέτοιο βαθμό που μετέτρεψαν την ήττα τους σε νίκη. Μετά από όσα έγιναν στις 29/6/11 τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Από την άλλη μεριά, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ένα χρόνο μετά, πολύ λίγα πράγματα έμειναν για να θυμίζουν τις γεμάτες πλατείες, τις ιδέες και τις προτάσεις που διατύπωσαν. Οι αιτίες και οι αφορμές είναι αρκετές. Η ανυπαρξία πολιτικής συνοχής, η έλλειψη στόχευσης-στρατηγικής για το κοντινό μέλλον, η ρομαντική αντίληψη για το ρόλο των προσώπων που υπηρετούν το κράτος και η σταδιακή εγκατάλειψη των μικρών, αλλά τόσο ενθαρυντικών, δομών άμεσης δημοκρατίας που ήρθαν στην επιφάνεια μέσα από τους "αγανακτισμένους" π.χ. οι αυτο-οργανωμένες λαϊκές συνελεύσεις.
Αυτό που είναι πραγματικά θλιβερό, είναι ότι πολλοί στράφηκαν, για ακόμα μία φορά, σε κόμματα προκειμένου να βελτιώσουν την καθημερινότητα τους, όπως απέδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές. Αντί να προσπαθήσουν να παλέψουν ενάντια στο σύνολο του πολιτικού συστήματος και ενάντια στο κράτος με τελικό σκοπό την οριστική ανατροπή του, προτίμησαν την εύκολη λύση. Sad but true. Αλλά μήπως είμαστε λίγο άδικοι όταν περιμένουμε από κάποια άτομα, που η συντριπτική πλειοψηφία τους έβγαινε για πρώτη φορά στο δρόμο, ή είχε να κάτσει σε πλατεία από τότε που ήταν στο γυμνάσιο, να μπουκάρει στη Βουλή, να κρεμάσει τους πολιτικούς και να εγκαθιδρύσει τη λαϊκή κυριαρχία;
Για να συνοψίσουμε τα συμπεράσματα μας, θεωρούμε ότι οι "αγανακτισμένοι" πέτυχαν αρκετά πράγματα στη σύντομη διαδρομή τους. Βοήθησαν, έστω και λίγο, στην αφύπνιση του καναπεδάτου μέσου έλληνα πολίτη, στο ξεμπρόστιασμα της εξουσίας και στην από-νομιμοποίηση της χούντας του ΠΑΣΟΚ. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου είδανε στην πράξη ότι οι μπάτσοι δεν είναι αδέρφια μας και ότι η χρήση βίας, όχι μόνο δεν είναι κάτι αρνητικό, αλλά είναι απαραίτητη όταν έχεις να κάνεις με το φάντασμα της δημοκρατίας. Έτσι και αλλιώς, όλα συνεχίζονται.
ΥΓ: Κάποια βιβλία που αξίζει να διαβάσει κάποιος σχετικά με το θέμα είναι τα εξής: "Δημοκρατία under construction", "Σκέψεις για την άμεση δημοκρατία" και "Η μάχη του Συντάγματος".
ΥΓ2: Η συγκινητική προσπάθεια αγιοποίησης των ναζιστικών σκουληκιών από τον μητροπολίτη Καλαβρύτων φανερώνει ότι ο εξουσιαστικός μηχανισμός της εκκλησίας παραμένει το πιο συντηρητικό κομμάτι του ελληνικού κράτους. Άλλοτε με υπόγεια δράση και άλλοτε με ξεκάθαρες πολιτικές, οικονομικές και νομικές παρεμβάσεις καταφέρνει να διατηρεί και να αυξάνει τα προνόμια της στο πέρασμα των αιώνων, πάντα σε άψογη συνεργασία με την εκάστοτε οικονομική ελίτ. Όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου